Myanmar

Vanuit Bangkok kwamen we aan in de grootste stad van Myanmar, Yangon. Het was duidelijk dat dit land anders was dan de andere landen die we in Azie bezocht hebben. Myanmar wordt al jaren door zijn regering onderdrukt. Hierdoor is het land dus afgesloten geweest van de rest van de wereld en heeft zijn eigen cultuur ontwikkeld. Zo dragen de mannen in Myanmar stoer gestreepte of geruite wikkelrokken, kauwen de mensen kauwtabak waardoor hun tanden rood kleuren en zelfs wegrotten (tijdens het kauwen spugen ze regelmatig een roggel rood spuug op de straat of in kleine zakjes in de bus!), sinds 1970 rijden de auto's aan de rechterkant van de weg maar bijna alle auto's zijn oude toyota's van voor 1970 dus zitten de sturen ook aan de rechterkant, vrouwen en kinderen kleuren hun gezicht met wit spul tegen de zon maar ook als make-up, op straat zijn er diverse theehoekjes waar volwassen op plastic kinderstoeltjes gezellig thee of koffie drinken en er zijn ook kraampjes met oude telefoontoestellen waar mensen een telefoontje kunnen plegen. Het land is nog niet zo touristisch wat zeker buiten de steden goed te merken is. Er zijn geen pinapparaten dus hebben we vanuit Bangkok amerikaanse dollars meegenomen. En dan ook nog alleen maar nieuwe briefjes want briefjes met een vouwtje worden in Myanmar niet geaccepteerd. Na wat geslenterd te hebben door de staten van Yangon zijn we met de bus naar Meiktila gereist. Daar kwamen we natuurlijk midden in de nacht aan dus hebben we de nacht uitgezeten bij een van de theehuizen tussen de slaperige lokals die live europees voetbal aan het kijken waren. Voetbal is hier enorm populair. Iedereen die we ontmoeten vraagt uit welk land je komt. Na ons antwoord sommen ze vaak een aantal voetballers als van der Sar, van Nistelrooy en van Basten op. In Meiktila bleek niet veel te doen, dus zijn we met een pickup verder gereist naar Kalaw. De pickups zijn omgebouwd met een paar bankjes achterin en rijden dan zodra ze genoeg klanten hebben (dus twee keer zoveel mensen erin als eigenlijk past) naar hun bestemming. Tijdens de lunchstop werd de tuinslang op de motor gezet om deze te coolen want met 38C kan de moter het best wel eens begeven. Het was een heerlijke oncomfortabele tocht (Ralf zat een uur tegen een monik aan geperst!) maar erg leuk om mee te maken. Vanuit Kalaw zijn we met nog 3 andere europeese backpackers en een gids in 3 dagen naar Inle lake gelopen. De trektocht was prachtig en we liepen door een heuvelachtig landschap met bossen, rijstvelden en mooie dorpen. De eerste nacht sliepen we in een van die dorpen. In een mooie bamboe hut op palen met een lokale koe als beneden buur. De tweede nacht hebben we bij de monniken geslapen. Heel bijzonder dus. Vanuit Inle lake zijn we naar Mandalay gereist waar we bij aankomst natuurlijk ook weer een kwart nachtje voetbal hebben gekeken. Mandalay hebben we per fiets bekeken. Vervolgens zijn we met een hele langzame boot naar Kyaukmyaung gereist. We zagen de zonsopkomst en zonsondergang die dag op de boot en hadden erg mooi uitzicht op andere boten en op de kade. Halverwege werd er nog een stop gemaakt om een koe aan de vracht toe te voegen. Op de boot zaten alleen maar lokals en na een uurtje naar ons gestaart te hebben was het ijs gebroken en werd het gezellig. We werden vrienden met een 12 jarig meisje, haar tante en twee neefjes. Toen we s'avonds op de plaats van bestemming aankwamen zwaaiden ze ons uit, kregen we nog wat zakjes zonnebloempitten mee en regelde de tante een lokale man op de kade die een guest house voor ons zou vinden. Nou wisten we uit onze lonely planet al dat er maar 1 guest house was en dat die geen vergunning had om buitenlanders te laten logeren. Soms werd er een uitzondering gemaakt maar helaas dit keer niet. Zo bracht de lokal ons via dat guest house naar het lokale politiebureau. Daar werd er een tuk tuk voor ons naar Shwebo geregeld. Vanuit Shwebo zijn we naar Monywa gegaan. Daar hebben we een dagje twee motortaxis gehuurd die ons de omgeving lieten zien. Zo kwamen we bij een gebergte vol met grotten met daarin allemaal boedha beelden, enkele tempels en de grootste boedha beelden ter wereld. Dit was erg mooi maar de leukste ervaring was achterop de brommer zitten. We leken wel beroemd. Iedereen keek verbaast, lachte naar ons, zwaaide uitgebreid of riepen iets. De mensen zijn allemaal ontzettend aardig. Ze zijn erg nieuwschierig naar je en willen ook graag hun engels met je oefenen. Natuurlijk zijn we ook naar Bagan geweest. In deze omgeving staan honderden tempels. Daar hebben we een dagje te voet tempels bekeken en de volgende dag een fiets gehuurd. Daarna zijn we weer terug gegaan naar Yangon. Daar zijn we nog een dagje met de trein gegaan. Dat was ook erg leuk, we zagen de omgeving rondom Yangon. Veel mensen hier zijn erg arm. In de theehuizen werken kinderen van een jaar of 10 dag en nacht in de bediening, ze worden door hun ouders naar de steden gestuurd om te werken omdat zij geen school voor ze kunnen betalen. Volgens de wet mogen ze pas werken als ze 15 zijn maar deze wet wordt niet nageleeft. Het lijkt of de regering van Myanmar erg rijk is, zo zijn er goeie wegen, bruggen en zijn de overheidsgebouwen modern. Uit de bus zag ik een keer een statig bedrijfspand met een mooi gemaait grasveldje waar de straatkinderen van de er naast gelegen sloppenwijk aan het voetballen waren. We zijn een keer naar de bioscoop geweest waar van de mensen verwacht werd op te staan bij het horen van het volkslied maar er stond bijna niemand op. Maar de Myanmar mensen lijken hoop te hebben over hun toekomst. Voor 1 april staan er verkiezingen gepland. Eind 2010 is de vrijheidsstrijder van het land Aung San Suu Kyi, die door de regering gevangen werd gehouden vrijgelaten. Zij strijd samen met haar partij voor een vrij Myanmar. Overal zie je posters, mensen met T-shirts van haar partij en nieuws over haar campagne in de kranten. Laten we hopen dat deze verkiezingen in tegenstelling tot die van de afgelopen jaren wel eerlijk verlopen. Gisteren zijn we weer in Bangkok aangekomen en nu gaan we richting Cambodja reizen.